ഫ്ലൈറ്റ് ഓഫ് ഈഗ്‌ൾസ് – 45

ഈ നോവൽ തുടക്കം മുതൽ വായിക്കുവാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

ക്രോയ്ഡണിൽ കനത്ത മൂടൽമഞ്ഞാണ്. ഒട്ടും രുചികരമല്ലാത്ത കോഫിയും നുകർന്നു കൊണ്ട് ഇടമുറിയാതെ പെയ്യുന്ന മഴയെ നോക്കി, തനിക്ക് അനുവദിച്ച് തന്ന താൽക്കാലിക ടെന്റിൽ ആബെ കെൽസോ ഇരുന്നു. അല്പം അകലെ ഏപ്രണിൽ കിടക്കുന്ന ലൈസാൻഡർ വിമാനത്തിന് സമീപം രണ്ട് മെക്കാനിക്കുകൾ കാര്യമായി എന്തൊക്കെയോ ജോലികൾ  ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. റെയ്‌ൻകോട്ടും ബൂട്ട്സും ധരിച്ച് കുടയും ചൂടി നിൽക്കുന്ന ഹാരി ഇടയ്ക്കിടെ അവർക്ക് നിർദ്ദേശങ്ങൾ നൽകുന്നുണ്ട്.

എയർസ്ട്രിപ്പിലേക്ക് ഓടിയെത്തുന്ന സ്റ്റാഫ് കാർ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ട ഹാരി അങ്ങോട്ട് നോക്കി. അവർക്കരികിൽ വന്നു നിന്ന കാറിൽ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങിയ ഡ്രൈവർ, ജനറൽ ഐസൻ‌ഹോവറിന് പിൻസീറ്റിന്റെ ഡോർ തുറന്നു കൊടുത്തു. മറുവശത്തു നിന്നും പുറത്തിറങ്ങിയ ചെറുപ്പക്കാരനായ  ഒരു മേജർ ഓടി അദ്ദേഹത്തിനരികിൽ വന്നു. ഹാരി തന്റെ കുടയുമായി കാറിനരികിലേക്ക് ചെന്നു.

“വെൽ... താങ്ക് യൂ സൺ...” ഹാരിയോടൊപ്പം ആബെയുടെ ടെന്റിലേക്ക് നടക്കവെ ജനറൽ ഐസൻഹോവർ പറഞ്ഞു.

“ഗുഡ് മോണിങ്ങ് ആബെ... കോഫിയാണോ അത്...?” കപ്പിലേക്ക് നോക്കി ഐസൻഹോവർ ചോദിച്ചു.

“അതെ... ഞാൻ കണ്ടതിൽ വച്ച് ഏറ്റവും മോശം... എങ്കിലും ചൂടുണ്ട്...”

“എന്നാൽ കുറച്ച് ആയിക്കോട്ടെ...” ഒരു സെർജന്റ് നീട്ടിയ കപ്പ് സ്വീകരിച്ചുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. “ഇത് എന്റെ ഒരു സഹായിയാണ്... മേജർ ഹിൽ...” ഒപ്പമുണ്ടായിരുന്ന യുവാവിനെ അദ്ദേഹം പരിചയപ്പെടുത്തി.

പൈലറ്റ്സ് വിങ്ങ്സും DFC, പർപ്പിൾ ഹാർട്ട് എന്നീ മെഡലുകളും അയാളുടെ യൂണിഫോമിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. “പരിചയപ്പെടാനായതിൽ സന്തോഷം, സെനറ്റർ...”

“ഇന്നിനി എങ്ങോട്ടെങ്കിലും പോകുന്നുണ്ടോ നമ്മൾ...?” ഐസൻഹോവർ പുറത്തെ മൂടൽമഞ്ഞിലേക്കും മഴയിലേക്കും സംശയത്തോടെ നോക്കി. “എന്തു പറയുന്നു മേജർ...?”

“ഉറപ്പില്ല ജനറൽ... പൈലറ്റിനോട് ചോദിച്ചു നോക്കട്ടെ...” ഹിൽ പറഞ്ഞു.

ആ സമയത്താണ് മാപ്പ് റൂമിൽ നിന്നും ഹാരി പുറത്തേക്ക് വന്നത്. “എന്ത് പറയുന്നു...? നമുക്ക് പറക്കാൻ സാധിക്കുമോ...? ഒരു കംപ്ലീറ്റ് വൈപ്പ് ഔട്ട് ആയിട്ടാണ് എനിക്ക് തോന്നുന്നത്...” ഹിൽ പറഞ്ഞു.

ഹാരി പുറത്തേക്ക് എത്തി നോക്കി. “നോ പ്രോബ്ലം... ടേക്ക് ഓഫിന്റെ സമയത്ത് മൂടൽമഞ്ഞ് ഒരു പ്രശ്നമേയല്ല മേജർ... താങ്കൾക്ക് അത് അറിയേണ്ടതാണല്ലോ...”

ആ പ്രസ്താവന മേജർ ഹില്ലിന് അത്ര പിടിച്ചില്ല. “ലിസൺ... സുപ്രീം കമാൻഡർ ആണ് ഇവിടെ യാത്രക്കാരൻ... നിങ്ങൾ ഒരു ട്രാൻസ്പോർട്ട് ഡ്രൈവർ മാത്രം... അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുന്നിൽ വലിയ ആളാകാനാണ് നിങ്ങളുടെ ശ്രമമെങ്കിൽ എനിക്കത് അനുവദിക്കാനാവില്ല...”

“വെൽ... നമ്മുടെ കഴിവിന്റെ പരമാവധി ശ്രമിച്ചല്ലേ പറ്റൂ മേജർ... പിന്നെ, കുറേക്കൂടി മാന്യമായ ഭാഷ ഉപയോഗിക്കുന്നത് നന്നായിരിക്കും... റാങ്ക് വച്ച് നോക്കിയാൽ നിങ്ങളുടെ മുകളിലാണ് ഞാൻ...” ഹാരി പറഞ്ഞു.

റെയ്‌ൻകോട്ട് ഊരി മാറ്റിയ ശേഷം ഹാങ്കറിൽ നിന്നും ഹാരി തന്റെ ഫ്ലൈയിങ്ങ് ജാക്കറ്റ് എടുത്തു. ഐസൻഹോവറുടെ ശ്രദ്ധ അവരുടെ നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. ഹാരിയുടെ യൂണിഫോമിലെ മെഡലുകളും ഷോൾഡർ ടാബ്സും കണ്ട ഹിൽ ശ്വാസതടസ്സം വന്നത് പോലെ വിക്കി വിക്കി പറഞ്ഞു. “അയാം സോറി വിങ്ങ് കമാൻഡർ... എനിക്ക്  മനസ്സിലായില്ലായിരുന്നു...”

“ഇപ്പോൾ മനസ്സിലായല്ലോ...”

ഹാരി തന്റെ ഫ്ലൈയിങ്ങ് ജാക്കറ്റ് അണിയവെ ജനറൽ ഐസൻഹോവർ ചോദിച്ചു. “നിങ്ങൾ അമേരിക്കക്കാരനാണോ...?”

“ഹാരി കെൽസോ, സർ...”

ഹസ്തദാനത്തിനായി ഐസൻഹോവർ കൈ നീട്ടി. “അങ്ങനെ ഒടുവിൽ നാം കണ്ടുമുട്ടി അല്ലേ വിങ്ങ് കമാൻഡർ...? ഇതൊരു ബഹുമതി തന്നെയാണെനിക്ക്...” അദ്ദേഹം മേജർ ഹില്ലിന് നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “ഹാരിയെ അറിയില്ലേ...? സെനറ്റർ കെൽസോയുടെ പൗത്രനാണ്...”

ആശ്ചര്യത്താൽ അയാളുടെ വായ് തുറന്നു പോയി. ഒരേ ഫീൽഡിലുള്ളവർ ഹാരി കെൽസോയെ പരിചയപ്പെടുമ്പോൾ സ്വാഭാവികമായും അവരുടെ മുഖത്ത് കാണാറുള്ള ഭാവം...

“താങ്കൾ ബാറ്റ്‌ൽ ഓഫ് ബ്രിട്ടണിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു... ഓർസിനിയെ മുക്കിയത് താങ്കളല്ലേ...?” ഹില്ലിന് അത്ഭുതം അടക്കാനായില്ല.

“അതെല്ലാം ജോലിയുടെ ഭാഗം മാത്രം, മേജർ...” ഹാരി ഐസൻഹോവറിന് നേർക്ക്  തിരിഞ്ഞു. “കനത്ത മഴയുണ്ട്... അതൊഴിച്ചാൽ സൗത്ത്‌വിക്ക് ഹൗസ് പ്രദേശത്ത് എല്ലാം ക്ലിയർ ആണ്... മഴയുണ്ടെങ്കിലും ഏതാണ്ട് നാല്പത് മിനിറ്റ് കൊണ്ട് താങ്കളെ അവിടെയെത്തിക്കാൻ എനിക്കാവും...”

“ദാറ്റ്സ് ഫൈൻ ബൈ മീ...” ജനറൽ ഐസൻഹോവർ പറഞ്ഞു.

അത്ര സുഗമമായ ഒരു യാത്രയായിരുന്നില്ല അത്. കനത്ത മഴത്തുള്ളികൾ ക്യാനോപ്പിയുടെ മുകളിൽ ചരൽക്കല്ലുകൾ പോലെ പതിച്ച് ശബ്ദമുണ്ടാക്കി. പലപ്പോഴും രൂക്ഷമായ എയർപോക്കറ്റുകളിൽ പെട്ട് താഴോട്ട് ഇറങ്ങിയും ഉയർന്നും ദുർഘടമായ യാത്ര. എന്നാൽ പോർട്ട്സ്മൗത്ത് കഴിഞ്ഞതോടെ മഴയ്ക്ക് ശമനമുണ്ടായി. ഹാരി പറഞ്ഞത് പോലെ കൃത്യസമയത്ത് തന്നെ സൗത്ത്‌വിക്ക് എയർസ്ട്രിപ്പിൽ സുരക്ഷിതമായി അവർ ലാന്റ് ചെയ്തു. അവരെ കാത്ത് ഒരു സ്റ്റാഫ് കാർ വെയ്റ്റ് ചെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

കാറിന് നേർക്ക് നടക്കവെ ഐസൻഹോവർ ഹാരിയോട് ചോദിച്ചു. “നാലു മണിക്ക് തിരിച്ച് പോകാൻ എന്തെങ്കിലും അസൗകര്യമുണ്ടോ വിങ്ങ് കമാൻഡർ...?”

“നോട്ട് അറ്റ് ഓൾ... എൻജിൻ പരിശോധിക്കാൻ അവർ ക്രൂവിനെ നിയോഗിച്ചു കഴിഞ്ഞു. പിന്നെ ഇന്ധനം നിറയ്ക്കുവാനുള്ള ഏർപ്പാടും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്... നമുക്കതിന്റെ ആവശ്യമില്ലെങ്കിൽക്കൂടി... എങ്കിലും ഒരു മുൻകരുതൽ നല്ലതാണല്ലോ ജനറൽ... ഞാൻ ഇവിടെത്തന്നെയുണ്ടാകും...”

“ഇല്ല... നിങ്ങൾ ഇവിടെ നിൽക്കുന്നില്ല... ഞങ്ങളോടൊപ്പം സൗത്ത്‌വിക്ക് ഹൗസിലേക്ക് വരൂ...” ഐസൻഹോവർ സ്റ്റാഫ് കാറിലേക്ക് കയറി.

പത്തൊമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിലെ നിർമ്മിതിയായിരുന്നു സൗത്ത്‌വിക്ക് ഫോർട്ട്. നിരവധി ടണലുകളുള്ള ആ കോട്ട ഓവർലോർഡിലെ കംബൈൻഡ് അണ്ടർഗ്രൗണ്ട് ഓപ്പറേഷൻസ് ഹെഡ്ക്വാർട്ടേഴ്സ് ആയി ഉപയോഗിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയാണിപ്പോൾ. അധികം വൈകാതെ നടക്കാൻ പോകുന്ന യൂറോപ്യൻ അധിനിവേശത്തെക്കുറിച്ചുള്ള എല്ലാ സന്ദേശങ്ങളും ഇതു വഴിയാണ് കടന്നു പോകുന്നത്. നേവൽ പ്ലോട്ടിങ്ങ് റൂം ആണ് അതിന്റെ ഹൃദയം എന്ന് പറയാം. രണ്ടാം ലോക മഹായുദ്ധകാലത്തെ ഏറ്റവും വലിയ രഹസ്യ സങ്കേതമായിരുന്നു സൗത്ത്‌വിക്ക് ഹൗസ്.

ഓവർലോർഡിലെ ഹെഡ്‌ക്വാർട്ടേഴ്സ് ആയി സൗത്ത്‌വിക്ക് ഹൗസിനെ തെരഞ്ഞെടുക്കുവാനുണ്ടായ കാരണം കോട്ടയുമായി വളരെ അടുത്താണ് അത് സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നത് എന്നതായിരുന്നു. ഗ്രൗണ്ടിൽ ഏതാണ്ട് മുഴുവനായും ടെന്റുകളും കാരവനുകളും നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. അത്രയധികം സൈനിക ഉദ്യോഗസ്ഥർ അവിടെ തങ്ങുന്നു എന്നത് തന്നെയായിരുന്നു കാരണം. മോൺഗോമറിയ്ക്കും ഒരു കാരവൻ ഉണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിലും അന്നേ ദിവസം അദ്ദേഹം അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. പിറ്റിമൂർ ലെയ്നിനോട് ചേർന്നായിരുന്നു ഐസൻഹോവറിന് വേണ്ടിയുള്ള വളരെ വലിയ ആ കാരവൻ. കമ്മ്യൂണിക്കേഷൻ റൂം, സിറ്റിങ്ങ് റൂം, ബെഡ്റൂം, ബാത്ത്‌ റൂം എന്നിങ്ങനെ സർവ്വസൗകര്യങ്ങളും ഉള്ള ഒരു കാരവൻ.

ഐസൻഹോവർ ആബെയോട് പറഞ്ഞു. “ചില കാര്യങ്ങൾ ചർച്ച ചെയ്യാനുണ്ട്...” അദ്ദേഹം ഹില്ലിന് നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “വിങ്ങ് കമാൻഡറെയും കൂട്ടി ഒന്ന് നടന്നിട്ട് വരൂ... എല്ലായിടങ്ങളും കൊണ്ടു നടന്ന് കാണിക്കൂ... ഉച്ചഭക്ഷണ സമയത്ത് വീണ്ടും കാണാം നമുക്ക്... ഏതാണ്ട് ഒരു  മണിയോടെ...”

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...
 

ഫ്ലൈറ്റ് ഓഫ് ഈഗ്‌ൾസ് – 44

ഈ നോവൽ തുടക്കം മുതൽ വായിക്കുവാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

ആഴമേറിയ ചർച്ചയിൽ മുഴുകിയിരിക്കുന്ന മൺറോയെയും ആബെയുമാണ് തിരികെയെത്തിയ ഹാരി കണ്ടത്. “എന്താണിത്ര ഗഹനമായ ചർച്ച...? യുദ്ധം ജയിക്കുന്ന കാര്യം വല്ലതുമാണോ...?” അവർക്കരികിൽ ഇരുന്നു കൊണ്ട് ഹാരി ചോദിച്ചു.

“യുദ്ധം നമ്മൾ വിജയിച്ചു കഴിഞ്ഞു...” ആബെ പറഞ്ഞു. “എപ്പോൾ അവസാനിപ്പിക്കണം എന്നത് മാത്രമേ ഇനി തീരുമാനിക്കാനുള്ളൂ...”

“അപ്പോൾ ഫ്യൂറർ അണിയറയിൽ ഒരുക്കുന്ന രഹസ്യ ആയുധങ്ങൾ...? റോക്കറ്റുകൾ...? പലതും കേൾക്കുന്നുണ്ട്... ജെറ്റ് വിമാനങ്ങൾ വരെ നിർമ്മിക്കുവാനുള്ള സാങ്കേതിക വിദ്യ വരെ അവർ കൈവരിച്ചുവെന്നാണ് കേട്ടത്...”

“അതെന്തൊക്കെ ആയാലും നമ്മളെ ബാധിക്കില്ല എന്നതാണ് സത്യം...” മൺറോ പറഞ്ഞു. “നമ്മൾ തന്നെ വിജയിക്കും... അതിൽ ഒരു സംശയവുമില്ല... റഷ്യയിലും യൂറോപ്പിലും രക്തരൂഷിതമായ ഏറ്റുമുട്ടൽ വരാനിരിക്കുന്നതേയുള്ളൂ... എന്തൊക്കെയായാലും ഒടുവിൽ വിജയം സുനിശ്ചിതം...”

“അതൊരു ജർമ്മൻ സൂക്തമല്ലേ...?”

“അതെ... തീർച്ചയായും... ആട്ടെ, അൽപ്പം ഷാംപെയ്ൻ കൂടി ഒഴിക്കട്ടെ...?” മൺറോ ചോദിച്ചു.

“വേണ്ട... രാവിലെ ഫ്ലൈയിങ്ങ് ഉള്ളതല്ലേ...”

“ബെർലിനിൽ നിന്നും ലഭിച്ച ഒരു വിവരത്തെക്കുറിച്ച് ബ്രിഗേഡിയർ മൺറോ സൂചിപ്പിച്ചു... അത്ര നല്ല വാർത്തയല്ല...” ആബെ പറഞ്ഞു. “ഹിറ്റ്‌ലർക്ക് നേരെ ഒരു വധശ്രമം കൂടി ഉണ്ടായിരിക്കുന്നു... അതേത്തുടർന്ന് ഏതാനും ഓഫീസർമാരെയും രണ്ട് സ്ത്രീകളെയും അറസ്റ്റ് ചെയ്ത് വധശിക്ഷയ്ക്ക് വിധേയമാക്കി പോലും... അവർ എല്ലാവരും ഒരേ ബ്രിജ് ക്ലബ്ബിലെ അംഗങ്ങളാണ്...”

“സോ വാട്ട്..?” ഹാരി ചോദിച്ചു.

“കാര്യമെന്താണെന്ന് വച്ചാൽ, എൽസയും ആ ക്ലബ്ബിലെ ഒരു അംഗമാണ്...”

ഹാരിയുടെ മുഖം വലിഞ്ഞു മുറുകി. വിരൽ ഞൊടിച്ച് അദ്ദേഹം വെയ്റ്ററെ വിളിച്ചു. “ഒരു ഷാംപെയ്ൻ കൂടി കൊണ്ടുവരൂ...” ഒരു സിഗരറ്റിന് തീ കൊളുത്തിയിട്ട് അദ്ദേഹം മൺറോയുടെ നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “നൗ റ്റെൽ മീ...”

എല്ലാം കേട്ടു കഴിഞ്ഞ് കുറച്ച് നേരത്തേക്ക് ഹാരി ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. പിന്നെ ചോദിച്ചു. “ബെർലിനിൽ ഇപ്പോഴും കണക്ഷൻ ഉണ്ടോ താങ്കൾക്ക്...?”

“തീർച്ചയായും... അവരുടെ ആംഡ് സർവ്വീസിൽ പോലും നമ്മുടെ ആൾക്കാരുണ്ട്... അവരാൽ കഴിയുന്ന വിവരങ്ങൾ നമുക്ക് ചോർത്തിത്തരുന്നുണ്ട്...”

“അറസ്റ്റ് ചെയ്യപ്പെട്ടവരുടെ കൂട്ടത്തിൽ എന്റെ അമ്മ ഇല്ല എന്നത് ഉറപ്പാണോ...?”

“നൂറ് ശതമാനവും ഉറപ്പ്, ഹാരീ... സമൂഹത്തിൽ അവരുടെ സ്ഥാനം വളരെ ഉയരെയാണ്... ഗൂറിങ്ങുമായി വളരെ അടുത്ത ബന്ധമാണ് അവർ പുലർത്തുന്നത്...” അദ്ദേഹം തലയാട്ടി. “എന്നിരുന്നാലും ബ്രിജ് ക്ലബ്ബിലെ ആ കൂട്ടുകെട്ട് ഗെസ്റ്റപ്പോയുടെ കണ്ണിലെ കരടായി നിലനിൽക്കും എന്നത് നാം കാണാതിരുന്നു കൂടാ... നാസികളുമായി അത്ര നല്ല ബന്ധത്തിലല്ല അവർ എന്നാണ് ഞാനറിഞ്ഞത്... പ്രഭ്വി എന്ന ആ സ്ഥാനമാണ് ഇപ്പോഴും അവരെ സംരക്ഷിച്ച് നിർത്തുന്നത്...”

“പക്ഷേ, എത്ര കാലത്തേക്ക്...?”

“എന്തായാലും, അവർ അൽപ്പം കരുതിയിരിക്കണമെന്നാണ് എനിക്ക് പറയാനുള്ളത്...” മൺറോ പറഞ്ഞു.

“വെൽ... ഇപ്പോൾ നടന്ന സംഭവങ്ങളുടെ ഷോക്ക് അവൾക്ക് ഒരു പുനർചിന്തനത്തിന് വഴിയൊരുക്കും എന്ന് ആശിക്കാം നമുക്ക്...” ആബെ പറഞ്ഞു.

“ഇല്ല മുത്തശ്ശാ... എന്തൊക്കെ ആഘാതം ഏറ്റിട്ടും ഒരു പുനർചിന്തനത്തിനും മൂട്ടി ഇതുവരെ തയ്യാറല്ല എന്നതാണ് വാസ്തവം...” ഹാരിയ്ക്ക് ദ്വേഷ്യം നിയന്ത്രിക്കാനായില്ല.

“നിങ്ങളെപ്പോലെ തന്നെ...” മൺറോ പറഞ്ഞു.

ഹാരി പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. “ഓകെ ബ്രിഗേഡിയർ, ഓകെ... എന്നാലും ഇത്തവണ അവർ ഒരു പാഠം പഠിക്കുമെന്നാണ് ഞാൻ കരുതുന്നത്...”

“എന്ന് പ്രത്യാശിക്കാം നമുക്ക്...” ആബെ പറഞ്ഞു.

മുഖ്യപരിചാരകൻ ഒരു വലിയ എൻവലപ്പുമായി അങ്ങോട്ടെത്തി. “അവിടെ ആ കോർണറിലുള്ള ഷോപ്പിലെ ഫോട്ടോഗ്രാഫർ ഏൽപ്പിച്ചിട്ട് പോയതാണ്, വിങ്ങ് കമാൻഡർ...”

“താങ്ക്സ്...” കവർ തുറന്ന ഹാരി കണ്ടത് നാല് പ്രിന്റുകളാണ്. “അയാൾക്ക് എന്നെ നല്ല ബഹുമാനമാണല്ലോ... രണ്ട് കോപ്പിയാണ് ഞാൻ ചോദിച്ചത്... ഇതിപ്പോൾ നാലെണ്ണമുണ്ട്...”

മനോഹരമായ ഷോട്ട് ആയിരുന്നു അത്. സവോയ് ഹോട്ടൽ പശ്ചാത്തലമാക്കി അതിന്റെ കവാടത്തിൽ വച്ച് എടുത്ത ചിത്രം. “ഒന്ന് മോളിയ്ക്ക് കൊടുത്തേക്കൂ... ഒന്ന് താങ്കളുടെ കൈവശവും ഇരിക്കട്ടെ... മുത്തശ്ശന്റെ കൈയ്യിലും ഇരിക്കട്ടെ ഒന്ന്...” തന്റെ പേഴ്സ് എടുത്ത് അളവ് നോക്കിയിട്ട് ഹാരി വെയ്റ്ററെ വിളിച്ചു. “കത്രിയുണ്ടാവില്ലേ നിങ്ങളുടെ കൈയ്യിൽ...? ഈ പേഴ്സിൽ ഫിറ്റ് ആവുന്ന സൈസിൽ കട്ട് ചെയ്ത് കൊണ്ടു വരൂ...”

“സന്തോഷമേയുള്ളൂ സർ...”

ഹാരി തന്റെ ഷാംപെയ്ൻ ഗ്ലാസ് കാലിയാക്കി. “ഇനി നേരെ കിടക്കയിലേക്ക്... ക്രോയ്ഡണിലേക്ക് പോകാനുള്ളതല്ലേ... രാവിലെ നേരത്തേ എഴുന്നേൽക്കണം മുത്തശ്ശാ...”

“ശരിയാണ്...”

വെയ്റ്റർ പേഴ്സും ഫോട്ടോയുമായി തിരികെയെത്തി. “വളരെ നന്ദി...” ഫോട്ടോ പേഴ്സിനുള്ളിൽ തിരുകി വച്ചുകൊണ്ട് ഹാരി പറഞ്ഞു.

“ബ്രിഗേഡിയർ, മോളിയോട് പറഞ്ഞേക്കൂ, അവൾ എപ്പോഴും എന്റെ ഹൃദയത്തിൽത്തന്നെ ഉണ്ടെന്ന്... അപ്പോൾ ശരി, കാണാം നമുക്ക്...” ഹാരി പുറത്തേക്ക് നടന്നു.

                                                                ***

വെസ്റ്റ്ബേൺ ഗ്രോവിലുള്ള ചെറിയൊരു കഫേയിൽ തങ്ങളുടെ പതിവ് ടേബിളിനരികിൽ ഇരിക്കുകയാണ് സാറാ ഡിക്സണും ഫെർണാണ്ടോ റോഡ്രിഗ്സും.

“കാര്യമായ സംഭവ വികാസങ്ങളൊന്നും തന്നെയില്ല...” അവൾ പറഞ്ഞു. “ക്രോയ്ഡണിൽ നിന്നും സൗത്ത്‌വിക്കിലേക്ക് ഐസൻഹോവറിനെ കൊണ്ടുപോകുന്ന സ്പെഷൽ ഡ്യൂട്ടി പൈലറ്റുമാരുടെ ലിസ്റ്റ് കിട്ടിയിട്ടുണ്ട്... ഈ അടുത്തിടെയായി അവിടുത്തെ ലാൻഡിങ്ങ് സ്ട്രിപ്പ് കുറെയധികം ഉപയോഗിക്കുന്നുണ്ടവർ... ലണ്ടനിൽ നിന്നും അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും...”

“നാളെ അദ്ദേഹവുമായി പറക്കുന്ന ഈ വിങ്ങ് കമാൻഡർ കെൽസോ...” ഫെർണാണ്ടോ പറഞ്ഞു. “അദ്ദേഹത്തെക്കുറിച്ചുള്ള എന്ത് വിവരമായാലും വേണമെന്നല്ലേ ബെർലിനിൽ നിന്നുമുള്ള നിർദ്ദേശം...?”

“അതെ... കൊറിയർ സർവ്വീസ് വിമാനങ്ങൾ ഇപ്പോൾ സ്ഥിരമായി പറപ്പിക്കുന്നത് അദ്ദേഹമാണ്... പക്ഷേ, അതിലും പ്രധാനപ്പെട്ടത് മറ്റൊന്നാണ്... സ്പെഷൽ ഡ്യൂട്ടീസ് വിഭാഗത്തിലാണ് കുറേ നാളായി അദ്ദേഹം... ഞാൻ നേരത്തെ സൂചിപ്പിച്ചത് പോലെ, എല്ലാം ബന്ധിപ്പിക്കുന്നത് ടെംപ്സ്ഫോഡ്, ടാംഗ്‌മിയർ, പിന്നെ സ്വാഭാവികമായും കോൾഡ് ഹാർബർ എന്നീ എയർസ്ട്രിപ്പുകളെയാണ്...”

“ഗുഡ്...” അയാൾ ആ പേപ്പറുകൾ മടക്കി പോക്കറ്റിൽ നിക്ഷേപിച്ചു. “എന്നാൽ ശരി, നമുക്കിനി കഴിച്ചാലോ...?”

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...
 

ഫ്ലൈറ്റ് ഓഫ് ഈഗ്‌ൾസ് – 43

ഈ നോവൽ തുടക്കം മുതൽ വായിക്കുവാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

റിവർ റൂം റെസ്റ്ററന്റിൽ ഒരു വിധം തിരക്കായിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു. സമീപകാലത്തായി ലണ്ടനിലെ ഏത് റസ്റ്ററന്റിലും ഇതു തന്നെയാണ് സ്ഥിതി. ആബെയും ഹാരിയും കൂടി അവിടെ പ്രവേശിച്ച ഉടൻ തന്നെ മുഖ്യ പരിചാരകൻ ഓടിയെത്തി.

“ജാലകത്തിനരികിൽ നല്ലൊരു ടേബിൾ ഞാൻ റിസർവ്വ് ചെയ്തിട്ടുണ്ട് സെനറ്റർ... നാല് പേർ എന്നല്ലേ പറഞ്ഞിരുന്നത്...?”

“അതെ...” ആബെ പറഞ്ഞു.

മേശയ്ക്ക് ഇരുവശങ്ങളിലുമായി ഇരിക്കവെ ആബെ, ഷാംപെയ്ൻ കോക്ടെയ്‌ൽ ഓർഡർ ചെയ്തു.

“ആരാണ് മറ്റ് രണ്ടു പേർ...?” ഹാരി ആരാഞ്ഞു.

“ഓ, അത്... നീ കുളിക്കാൻ പോയ സമയത്ത് ബ്രിഗേഡിയർ മൺറോയെ ഞാൻ വിളിച്ചിരുന്നു... എന്നോടൊപ്പം ഭക്ഷണത്തിന് നീയും ഉണ്ടാകുമെന്ന കാര്യം അറിയിച്ചിട്ട് അദ്ദേഹത്തെയും ഞാൻ ക്ഷണിച്ചു... തന്റെ അനന്തിരവളായ ഒരു ഡോക്ടർ സോബെലിനെയും കൊണ്ടുവന്നോട്ടേ എന്ന് അദ്ദേഹം ചോദിച്ചു... അവളെ നീ അറിയുമെന്നാണ് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കിയത്...”

“യെസ്... ഞങ്ങൾ പരസ്പരം കണ്ടിട്ടുണ്ട്... കുറച്ചു കാലം മുമ്പ്... മൺറോയുടെ സഹോദരിയാണ് അവളുടെ മാതാവ്... ഇംഗ്ലീഷുകാരിയാണ്... അവളുടെ പിതാവ് എയർഫോഴ്സിൽ കേണൽ ആണെന്നാണ് കേട്ടത്...”

“ആയിരുന്നു... ഇപ്പോൾ മേജർ ജനറൽ പദവിയിലെത്തിയിരിക്കുന്നു... കഴിഞ്ഞ ഒരു മാസമായി അദ്ദേഹം ഇവിടെത്തന്നെയുണ്ട്... ജനറൽ ഐസൻഹോവറിനൊപ്പമാണ് അധിക സമയവും...”

“വെൽ... ഗുഡ് ഫോർ ഹിം... അതു പോട്ടെ, എന്തിനായിരിക്കും മൺറോ ഇപ്പോൾ അവളെയും കൂട്ടി വരുന്നത്...?”  ഹാരി പുരികം ചുളിച്ചു.

“അങ്ങനെ പ്രത്യേകിച്ച് എന്തെങ്കിലും ഉദ്ദേശ്യമുണ്ടെങ്കിലേ അവളെയും കൂട്ടി വരാവൂ എന്നുണ്ടോ...?”

“അത് ശരിയാണ്... ഭക്ഷണം ഒരു ദൗർബല്യമാണ് അദ്ദേഹത്തിന്...”

ആ നിമിഷമാണ് മൺറോയും മോളിയും കൂടി ആ ഹാളിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചത്. മൺറോ തന്റെ യൂണിഫോമിൽ ആയിരുന്നുവെങ്കിൽ ബ്രൗൺ ക്രെയ്പ്പ് തുണികൊണ്ടുള്ള ഷോർട്ട്  സ്കർട്ടും ജാക്കറ്റും ഈവനിങ്ങ് സ്യൂട്ടും ആയിരുന്നു മോളി സോബെലിന്റെ വേഷം. കാര്യമായി മെയ്ക്കപ്പ് ഒന്നും ചെയ്യാതെ ഒരു വെൽവെറ്റ് ബോ കൊണ്ട് മുടി പിറകോട്ട് കെട്ടി വച്ചിരിക്കുകയാണവൾ.

ഹാരിയും ആബെയും  എഴുന്നേറ്റ് നിന്ന് ആതിഥ്യ മര്യാദ പ്രകടിപ്പിച്ചു.

“സെനറ്റർ, ഇത് എന്റെ അനന്തിരവൾ മോളി...” മൺറോ പരിചയപ്പെടുത്തി.

അവളെ മൊത്തം ഒന്ന് വീക്ഷിച്ചതിന് ശേഷം അംഗീകാരരൂപേണ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. “നിന്റെ അച്ഛനെ എനിക്ക് അറിയാം മകളേ... പിന്നെ, എന്റെ പൗത്രനെ നിനക്കും അറിയാമെന്നാണ് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കിയത്...”

പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അവൾ ഹാരിയ്ക്ക്  ഹസ്തദാനം നൽകി. “ഹൗ ആർ യൂ...?”

“ഇൻ മൈ പ്രൈം...”

“അത് പിന്നെ പറയേണ്ട ആവശ്യമില്ലല്ലോ... എന്നും അങ്ങനെ തന്നെയായിരുന്നല്ലോ...”

“കഴിഞ്ഞ തവണ കണ്ടപ്പോൾ വല്ലാതെ ക്ഷീണിതയായിരുന്നു നീ...” അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.

“ഇപ്പോൾ കണ്ടിട്ട് എന്തു തോന്നുന്നു...?”

“നല്ല ഊർജ്ജസ്വലയായതു പോലെ...” ഒന്ന് സംശയിച്ചിട്ട് ഹാരി തുടർന്നു. “ആ പാട്ടിനൊപ്പം അല്പം ചുവടു വച്ചാലോ നമുക്ക്...? വരൂ, കുറച്ചു നേരം ആ പഴയ തലമുറയെ അവരുടെ പാട്ടിന് വിടാം നമുക്ക്...”

‘നൈറ്റ് ആന്റ് ഡേ’ എന്ന മെലഡി ആയിരുന്നു അപ്പോൾ പശ്ചാത്തലത്തിൽ ഒഴുകിയിരുന്നത്. അവൾ ഹാരിയുടെ കരവലയത്തിലേക്ക് നീങ്ങി. “അങ്ങനെ വീണ്ടും നാം കണ്ടുമുട്ടി...” അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.

“നിങ്ങളുടെ യശസ്സ് ഏറിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണല്ലോ...”

“നിന്റെ കാര്യം എങ്ങനെ...? കഴിഞ്ഞ തവണ നാം കണ്ടപ്പോൾ ക്രോംവെൽ ഹോസ്പിറ്റലിൽ ആയിരുന്നു... ഇപ്പോഴും അവിടെത്തന്നെയാണോ...?”

“ഇടയ്ക്കൊക്കെ അവിടെയും പോകുന്നുണ്ട്... ഞാനിപ്പോൾ ഒരു സീനിയർ സർജനാണ്...”

“ദാറ്റ്സ് ഗ്രേറ്റ്... അപ്പോൾ കാര്യങ്ങളൊക്കെ സുഗമമായി പോകുന്നുവെന്ന് കരുതാം...”

“ഓ, ചില കാര്യങ്ങളിലെങ്കിലും യുദ്ധം ഗുണകരമാകുന്നുവെന്ന് വേണം പറയാൻ... ഒരു സെൻട്രൽ യൂണിറ്റിന് കീഴിലാണ് ഞാനിപ്പോൾ... ആവശ്യം വരുന്ന മുറയ്ക്ക് അവിടെ നിന്നും വിവിധ ഹോസ്പിറ്റലുകളിലേക്ക് അയയ്ക്കുന്നു...”

“ഇപ്പോഴും നീ മൺറോയ്ക്ക് വേണ്ടി വർക്ക് ചെയ്യുന്നുണ്ടോ...? ഒരു ഫ്ലൈയിങ്ങ് ഡോക്ടർ എന്ന നിലയിൽ പലപ്പോഴും കോൾഡ് ഹാർബറിൽ നീ എത്താറുണ്ടെന്ന് ജൂലി ലെഗ്രാൻഡ് എന്നോടൊരിക്കൽ പറഞ്ഞിരുന്നു...”

“ചിലപ്പോഴൊക്കെ...” അവൾ പുരികം ചുളിച്ചു. “അല്ല, അതു മാത്രമാണോ നിങ്ങൾ ഉദ്ദേശിച്ചത്...?”

“അന്ന് നമ്മൾ കണ്ടുമുട്ടിയ ദിവസം... ലഞ്ച് കഴിഞ്ഞ് ഗ്യാരിക്ക്  റോഡിലൂടെ നടക്കാൻ പോയത് ഓർമ്മയുണ്ടോ...? അന്ന് വൈകിട്ട് ഫ്ലാറ്റിൽ വച്ച് നമ്മുടെ ഈ വയസ്സൻ മൺറോ നിന്നോട് പറയുന്നത് ഞാൻ കേൾക്കാനിടയായി... എന്നെക്കുറിച്ച് കൂടുതൽ  വിവരങ്ങൾ ശേഖരിക്കാൻ ശ്രമിക്കണമെന്ന്...”

“ഓ, ഡാമിറ്റ്...” അവൾ പറഞ്ഞു. “ഞാൻ ചാരപ്രവർത്തനം നടത്തുകയായിരുന്നു എന്ന്...”

“ദാറ്റ്സ് ഓകെ... എന്തായാലും അന്നത്തെ ആ നടത്തം  ഞാൻ ഒത്തിരി ഇഷ്ടപ്പെട്ടു... ഇന്നും അതു പോലെ പോകാനുള്ള പരിപാടി എന്തെങ്കിലും...?”

“എന്നാൽ കേട്ടോളൂ... നിങ്ങളോടും മുത്തശ്ശനോടും ഒപ്പം ഡിന്നറിന് പങ്ക് ചേരുവാൻ പോകുന്നുവെന്ന് അമ്മാവൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ ഞാനും വന്നോട്ടെ എന്ന് ചോദിച്ചു...”

“അതെന്തിനാണെന്നാണ് എനിക്ക് മനസ്സിലാവാത്തത്...”

 “ഡോണ്ട് ബീ എ പിഗ്, ഹാരി കെൽസോ... നിങ്ങൾക്ക് നന്നായിട്ടറിയാം എന്തുകൊണ്ടാണെന്ന്...”

അവളുടെ കണ്ണുകൾ  നിറഞ്ഞു തുടങ്ങിയിരുന്നു. അതു കണ്ട ഹാരിയുടെ മനസ്സ് പശ്ചാത്താപം കൊണ്ട് നീറി. “ഓകേ... അയാം സോറി... ആന്റ് അയാം എ പിഗ്...”

‘എ ഫോഗി ഡേ ഇൻ ലണ്ടൻ ടൗൺ’ എന്ന ഗാനത്തിലേക്ക് ഓർക്കസ്ട്ര വഴി മാറി. അവൾ ഹാരിയോട് ഒന്നു കൂടി  ഒട്ടിച്ചേർന്ന് നിന്നു. “ജാക്ക് കാർട്ടർ എന്തു പറയുന്നു...?” അദ്ദേഹം ചോദിച്ചു.

“ഹീ ഈസ് ഫൈൻ... അദ്ദേഹം ഇപ്പോൾ മേജർ കാർട്ടർ ആണ്...”

“നിന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഇതുവരെയും ഒരു പുരുഷന് സ്ഥാനം ലഭിച്ചില്ലേ...?”

“സ്ഥാനമൊക്കെ ലഭിച്ചിട്ടുണ്ട്... പക്ഷേ, അദ്ദേഹം അത് ഗൗനിക്കുന്നു പോലുമില്ല എന്നതാണ് എന്റെ സങ്കടം...”

ഹാരി അവളെ ഒന്നു കൂടി ചേർത്തു പിടിച്ചു. അല്പമകലെ അവരെ ശ്രദ്ധിച്ച മൺറോ ആബെയോട് പറഞ്ഞു. “സെനറ്റർ, ഒരു കാര്യം പറയട്ടെ... പാവം പെൺകുട്ടി... ആദ്യ സമാഗമത്തിൽ തന്നെ അവൾ ഹാരിയുടെ വ്യക്തിപ്രഭാവത്തിൽ വീണു പോയി...”

“എന്നാൽ ഞാനും ഒരു കാര്യം പറയട്ടെ... അവരുടെ ബന്ധത്തിൽ ഞാനും സന്തുഷ്ടനാണ്...” ആബെ പറഞ്ഞു.

നൃത്തം മതിയാക്കി മോളിയും ഹാരിയും അവർക്കരികിൽ വന്ന് ഇരുന്നു. വെയ്റ്റർ വന്ന് എല്ലാവർക്കും ഷാംപെയ്ൻ പകർന്നു കൊടുത്തു. ഡിന്നറിന്റെ മുഖ്യ വിഭവമായി ഹാഡോക് മത്സ്യവും ഉരുളക്കിഴങ്ങും ഒനിയൻ പൈയും പരിചാരകൻ വിളമ്പി. നിറഞ്ഞ മനസ്സോടെ നാൽവരും ആ വിഭവങ്ങൾ എല്ലാം തന്നെ കഴിച്ചു.

“യുദ്ധമാണെങ്കിലും നല്ല ഭക്ഷണം...” മൺറോ തന്റെ ഗ്ലാസ് ഉയർത്തി. “നമ്മുടെ ആരോഗ്യത്തിനായി... ആന്റ് റ്റു ഹെൽ വിത്ത് ഹിറ്റ്‌ലർ...”

“ഫ്യൂറർ... അദ്ദേഹത്തിന്റെ കാര്യം പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് ഓർത്തത്...” ഹാരി പറഞ്ഞു. “മാക്സിനെക്കുറിച്ച് എന്തെങ്കിലും വിവരമുണ്ടോ...?”

“നിങ്ങൾക്ക് കേൾക്കാൻ ഇഷ്ടമുള്ളതായി ഒന്നും തന്നെയില്ല... ലിറ്റ്‌ൽ ബ്ലിറ്റ്സിന്റെ സമയത്ത് ചാർട്രെസിൽ നിന്നും റെനിസിൽ നിന്നും പുറപ്പെട്ടിരുന്ന യുദ്ധവിമാനങ്ങൾക്ക് വഴികാട്ടിയായി ജങ്കേഴ്സ് 88S പറത്തിയിരുന്നത് മാക്സ് ആയിരുന്നു... പതിനഞ്ചോ പതിനാറോ എയർ റെയ്ഡുകളാണ് അദ്ദേഹം ലണ്ടന് മേൽ നടത്തിയതെന്നാണ് എന്റെയറിവ്...”

“ശരിക്കും കഷ്ടപ്പെട്ടു കാണുമല്ലോ അവൻ...” ഹാരി പറഞ്ഞു. “ഇംഗ്ലണ്ടിന്റെ തെക്കൻ പ്രദേശങ്ങളിൽ പറക്കുക എന്നത് ലുഫ്ത്‌വാഫിന് അത്ര എളുപ്പമല്ല ഇക്കാലത്ത്...”

ഏതാനും നിമിഷങ്ങൾ നീണ്ട മൗനം ഭഞ്ജിച്ചത് മോളിയാണ്. “കഷ്ടപ്പാടോ...? ലണ്ടന് മുകളിൽ ബോംബ് വർഷിക്കുകയായിരുന്നു അദ്ദേഹം... ട്യൂബ് സ്റ്റേഷന് മുകളിൽ പതിച്ച ഒരൊറ്റ ബോംബ് മാത്രം കൊന്നൊടുക്കിയത് നൂറിലധികം  പേരെ ആയിരുന്നു എന്ന കാര്യം അറിയുമോ ഹാരീ...?”

“ഓർസെനി എന്ന ക്രൂയ്സറിൽ ക്രൂ ആയി എണ്ണൂറ്റി ഇരുപത്  പേർ ഉണ്ടായിരുന്നു...” തികച്ചും  ശാന്തതയോടെ ഹാരി പറഞ്ഞു. “ബോംബ് ചെയ്ത്ത് തകർത്ത് കടലിനടിത്തട്ടിലേക്ക് ഞാനതിനെ പറഞ്ഞയച്ചപ്പോൾ എത്ര പേരെ അവർക്ക് രക്ഷിക്കാനായി എന്നറിയുമോ...?”

“ഇല്ല...” പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ അവൾ പറഞ്ഞു. ഭയത്തിന്റെ ലാഞ്ഛനയുണ്ടായിരുന്നു അവളുടെ മുഖത്ത്.

“എഴുപത്തിരണ്ട്... അപ്പോൾ ഞാൻ കൊന്നത് എഴുനൂറ്റി നാല്പത്തിയെട്ട് പേരെ...” അദ്ദേഹം ചുമൽ വെട്ടിച്ചു. “അവർ പറയുന്നത് പോലെ, യുദ്ധം എന്നാൽ നരകമാണ്... ട്യൂബ് സ്റ്റേഷനോ ക്രൂയ്സറോ എന്ത് തന്നെയാവട്ടെ... ആളുകൾ മരിച്ച് വീഴുകയാണ് മോളീ... ഞങ്ങൾ അവരെ കൊല്ലുന്നു... അത് മാത്രമാണ് ഞങ്ങൾ ചെയ്യുന്നത്...”

മൺറോ വിഷയം മാറ്റുന്നത് വരെ നിശ്ശബ്ദതയുടെ ഏതാനും നിമിഷങ്ങൾ അവിടെ വിങ്ങി നിന്നു. “ഐസൻഹോവറിനെ കാണാൻ താങ്കൾ നാളെ സൗത്ത്‌വിക്കിലേക്ക് പോകുന്നുണ്ടെന്ന് കേട്ടു...?” ആബെയോട് അദ്ദേഹം ചോദിച്ചു.

“ശരിയാണ്... ഹാരിയാണ് കൊറിയർ പൈലറ്റ്...”

“ഐസൻഹോവറിനെ ഇതിന് മുമ്പ് നിങ്ങൾ കണ്ടിട്ടുണ്ടോ ഹാരീ...?” മൺറോ ചോദിച്ചു.

“യൂ ഓൾഡ് ഫോക്സ്... ഇല്ല എന്ന് നിങ്ങൾക്ക് അറിയാമല്ലോ...?”

“എന്തായാലും കരുതിയിരുന്നോളൂ... അമേരിക്കൻ എയർഫോഴ്സിലേക്ക് ട്രാൻസ്ഫർ ചെയ്യാൻ അദ്ദേഹം ശ്രമിക്കും...” ആ സമയത്താണ് മുഖ്യ പരിചാരകൻ വീണ്ടും അവർക്ക് മുന്നിലെത്തിയത്. “ക്ഷമിക്കണം ഡോക്ടർ സോബെൽ... ഗൈസ് ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്നും കോൾ ഉണ്ടായിരുന്നു... എത്രയും പെട്ടെന്ന് നിങ്ങളെ ആവശ്യമുണ്ടെന്നും പറഞ്ഞ്...”

“ഓ ഡിയർ... ഇതാ പിന്നെയും... അങ്കിൾ, നിങ്ങളുടെ സ്റ്റാഫ് കാർ ഞാൻ ഉപയോഗിച്ചോട്ടെ...?” അവൾ ചോദിച്ചു.

“തീർച്ചയായും...”

“ഗേറ്റ് വരെ ഞാനും വരാം...” ഹാരി പറഞ്ഞു.

വാതിൽ തുറന്ന് പുറത്തിറങ്ങിയ അവരുടെ അടുത്തേക്ക് ഡ്യൂട്ടി പോർട്ടർ വന്നു. “ബ്രിഗേഡിയർ മൺറോയുടെ ഡ്രൈവർ ചായ കുടിക്കുവാനായി റോഡിനപ്പുറത്തേക്ക് പോയിരിക്കുകയാണ് വിങ്ങ് കമാൻഡർ... ഞാൻ പെട്ടെന്ന് പോയി വിളിച്ചു കൊണ്ടുവരാം...”

റോഡ് മുറിച്ചു കടന്ന് അയാൾ നടന്നകന്നു. ഹാരിയും മോളിയും അല്പം മുന്നോട്ട് നടന്ന് മെയിൻ റോഡിന്റെ ഓരത്ത്  കാത്തു നിന്നു. തൊട്ടടുത്തുള്ള ക്യാമറാ ഷോപ്പിന് മുന്നിൽ നിന്നിരുന്ന ഒരു ഫോട്ടോഗ്രാഫർ വഴിയാത്രക്കാരെ തടഞ്ഞ് നിർത്തി ആ മങ്ങിയ വെട്ടത്തിലും ഫോട്ടോ എടുക്കുവാൻ നിർബ്ബന്ധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.  

“ഈ ഇരുട്ടിൽ എങ്ങനെ ഫോട്ടോ എടുക്കാനാണ്...?” മോളി ഹാരിയോട് ചോദിച്ചു.

അത് കേൾക്കാനിടയായ ഫോട്ടോഗ്രാഫർ തലയാട്ടി. “ഫ്ലാഷ് ലൈറ്റ് ഉപയോഗിച്ചാണ് ഞാൻ എടുക്കുന്നത്... ഇരുപത്തിനാല് മണിക്കൂർ കൊണ്ട് റെഡിയാവും... ഒരു  പൗണ്ട് മാത്രം...”

“ഇരുപത്തിനാല് മണിക്കൂർ കഴിയുമ്പോൾ ഞാൻ ജീവനോടെയുണ്ടാകുമോ എന്ന് പോലും അറിയില്ല...” ഹാരി പറഞ്ഞു.

“ദാറ്റ്സ് എ ടെറിബ്‌ൾ തിങ്ങ് റ്റു സേ...” മോളി പറഞ്ഞു.

പോക്കറ്റിൽ നിന്നും ഒരു അഞ്ച് പൗണ്ടിന്റെ നോട്ട് എടുത്ത് ഹാരി നിവർത്തി. “രണ്ട് കോപ്പി... ഒന്ന് ഈ വനിതയ്ക്കും ഒന്ന് എനിക്കും... രണ്ട് മണിക്കൂറിനുള്ളിൽ സവോയ് ഹോട്ടലിന്റെ റിസപ്ഷനിൽ ഏല്പിച്ചിരിക്കണം... കെൽസോ എന്നാണ് എന്റെ പേര്... പറഞ്ഞ സമയത്ത് റെഡിയായില്ലെങ്കിൽ എന്റെ സഹോദരനെക്കൊണ്ട് നിങ്ങളുടെ ഷോപ്പിന് മുകളിൽ ഞാൻ ബോംബ് ചെയ്യിക്കും...”

“താങ്കൾ പറഞ്ഞാൽ പിന്നെ തെറ്റാൻ സാദ്ധ്യതയില്ല...” അവർ സവോയ് ഹോട്ടലിന് നേർക്ക് നടന്നു. അതിന്റെ കവാടത്തിന് മുന്നിൽ നിർത്തി അയാൾ അവരുടെ ചിത്രം ക്യാമറയിൽ പകർത്തി. “താങ്കളെ ഞാൻ നിരാശപ്പെടുത്തില്ല കമാൻഡർ...” ഭവ്യതയോടെ അയാൾ പറഞ്ഞു.

സ്റ്റാഫ് കാർ എത്തിയതും ഹാരി അവൾക്കായി ഡോർ തുറന്നു കൊടുത്തു. “ഇറ്റ് വാസ് നൈസ് സീയിങ്ങ് യൂ എഗെയ്‌ൻ...”

“ഓ, യൂ ഫൂൾ...” മുന്നോട്ടാഞ്ഞ് അവൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചുണ്ടുകളിൽ അമർത്തി ചുംബിച്ചു. “ഐ സപ്പോസ് യൂ വിൽ ഗോ റ്റു ഹെൽ യുവർ ഓൺ വേ...” അവൾ കാറിനുള്ളിലേക്ക് കയറി ഇരുന്നു.

(തുടരും)


അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...