ഫ്ലൈറ്റ് ഓഫ് ഈഗ്‌ൾസ് – 42

ഈ നോവൽ തുടക്കം മുതൽ വായിക്കുവാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

പിറ്റേന്ന് രാവിലെ തന്നെ ആ ജങ്കേഴ്സ് 88S ഉം ആയി ഹാരി ടേക്ക് ഓഫ് ചെയ്തു. ശത്രുവിമാനം എന്ന ധാരണയിൽ ഏതെങ്കിലും റോയൽ എയർ ഫോഴ്സ് വിമാനം അവരെ ആക്രമിക്കാതിരിക്കാൻ വേണ്ടി രണ്ട് സ്പിറ്റ്ഫയറുകളുടെ അകമ്പടിയോടെയായിരുന്നു സറേയിലേക്കുള്ള യാത്ര. നാവിഗേറ്ററുടെ സീറ്റിലായിരുന്നു ഫ്ലൈറ്റ് ലെഫ്റ്റ്നന്റ് ജെർവിസ് ഇരുന്നിരുന്നത്. ഹാരിയുടെ അരികിൽ താഴെ, തന്റെ സന്തതസഹചാരിയായ ജമ്പ് ബാഗിൽ ടർക്വിനും ഉണ്ടായിരുന്നു. അതിന്റെ തല പുറത്തു കാണുന്ന വിധം ഹാരി ബാഗിന്റെ സിപ്പർ തുറന്നു വച്ചു.

“അവനെ കണ്ടാൽ എന്തോ വല്ലാത്ത ആലോചനയിലാണെന്ന് തോന്നുമല്ലോ...” ജെർവിസ് പറഞ്ഞു.

“എന്തെല്ലാം സംഭവങ്ങൾക്ക് മൂകസാക്ഷി ആയിരുന്നു അവൻ എന്നറിഞ്ഞാൽ നിങ്ങൾ അത്ഭുതപ്പെടും... 1916 മുതൽ പറക്കുന്നതാണവൻ...”

“മൈ ഗോഡ്...!”

ആ യാത്രയ്ക്കിടയിൽ പ്രത്യേകിച്ച് പ്രശ്നങ്ങൾ ഒന്നും തന്നെ ഉണ്ടായില്ല. ലാന്റ് ചെയ്യുന്നതിന് തൊട്ടു മുമ്പ്, അകമ്പടി സേവിച്ചിരുന്ന സ്പിറ്റ്ഫയറുകൾ ഇരുവശങ്ങളിലേക്കുമായി പറന്നകന്നു. സുഗമമായി ലാന്റ് ചെയ്ത ഹാരി, എയർട്രാഫിക്ക് കൺട്രോളറുടെ നിർദ്ദേശങ്ങൾക്കനുസൃതമായി ടാക്സി ചെയ്ത് നിരനിരയായി സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന ഹാങ്കറുകൾക്കരികിലെത്തി എൻജിൻ സ്വിച്ച് ഓഫ് ചെയ്തു. ഹാരിയും ജെർവിസും പുറത്തിറങ്ങി പരിസരം ഒന്ന് വീക്ഷിച്ചു. ആ ഹാങ്കറുകൾക്കുള്ളിൽ വിവിധ ഇനങ്ങളിൽപ്പെട്ട ലുഫ്ത്‌വാഫ് വിമാനങ്ങൾ കിടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഒരു അരാഡോ, രണ്ട് ME 109 കൾ, പിന്നെ ഏതാനും സ്റ്റോർക്കുകൾ...

“നിങ്ങൾക്ക് ഇവിടെ കടിച്ചു തൂങ്ങാനും മാത്രമുള്ള വിമാനങ്ങൾ കിടക്കുന്നുണ്ട് കേട്ടോ...” അദ്ദേഹം ജെർവിസിനോട് പറഞ്ഞു.

അവരുടെ അടുത്ത് വന്ന് ബ്രേക്ക് ചെയ്ത ഒരു റോയൽ എയർഫോഴ്സ് കാറിൽ നിന്നും എയർ വൈസ് മാർഷൽ വെസ്റ്റ് പുറത്തിറങ്ങി. “നിങ്ങളെ ഞാൻ തന്നെ പിക്ക് ചെയ്യാമെന്ന് കരുതി...” അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.

“വളരെ നന്ദി സർ... ഇതാണ് ഞാൻ നേരത്തെ പറഞ്ഞ ഫ്ലൈറ്റ് ലെഫ്റ്റ്നന്റ് ജെർവിസ്... ഇന്നലെ ഡെസ്പാച്ച് ചെയ്ത മെയിലിൽ ഞാൻ സൂചിപ്പിച്ചിരുന്നു...”

“എക്സലന്റ് വർക്ക്, ജെർവിസ്... വെസ്റ്റ് അയാൾക്ക് ഹസ്തദാനം നൽകി. “നിങ്ങളെ ഞാൻ ചില സ്പെഷൽ ഡ്യൂട്ടികൾക്കായി ട്രാൻസ്ഫർ ചെയ്യുകയാണ്... ആക്ടിങ്ങ് സ്ക്വാഡ്രൺ ലീഡർ എന്ന പദവിയിലേക്ക് ഉയർത്തിക്കൊണ്ട്... ഡൂ എ ഗുഡ് ജോബ് ആന്റ് മേ ബീ വീ വിൽ മെയ്ക്ക് ഇറ്റ് പെർമനന്റ്...”

“താങ്ക് യൂ സർ...”ജെർവിസിന്റെ ശബ്ദം ഇടറി. കൈ ഉയർത്തി ജെർവിസിനോട് യാത്ര പറഞ്ഞിട്ട് ഹാരി, വെസ്റ്റിനൊപ്പം കാറിൽ കയറി.

“നിങ്ങളുടെ മുത്തശ്ശൻ സവോയ് ഹോട്ടലിലാണ് തങ്ങുന്നത്... ഞാൻ അവിടെ ഡ്രോപ്പ് ചെയ്യാം...”

“വെരി കൈൻഡ് ഓഫ് യൂ സർ... ആട്ടെ, നിങ്ങൾ തമ്മിൽ കണ്ടിരുന്നോ...?”

“ഓ, യെസ്... എ നൈസ് മാൻ...” വെസ്റ്റ് ഒരു സിഗരറ്റ് എടുത്ത് ഹാരിയ്ക്ക് നൽകി. “ഇനിയും നിങ്ങളെ ഞങ്ങളോടൊപ്പം നിർത്തുക എന്നത് എളുപ്പമല്ല ഹാരീ... എയർ മിനിസ്ട്രി ഡോണ്ട് വാണ്ട് എനി ട്രബിൾസ്...”

“ഐ ഡോണ്ട് കെയർ...” ഹാരി പറഞ്ഞു.

“നിങ്ങളൊരു മരത്തലയൻ തന്നെ... എന്തായാലും നിങ്ങളെ ഞാനവിടെ ഡ്രോപ്പ് ചെയ്യാൻ പോകുന്നു... ബൈ ദി വേ, നാളെ നിങ്ങൾക്ക് ഞാൻ ഡ്യൂട്ടി ഇട്ടിട്ടുണ്ട്... ഒരു കൊറിയർ ഫ്ലൈറ്റ്... ഒരു വെടിയ്ക്ക് രണ്ടു പക്ഷി...”

“എന്താണത്...?”

കാര്യങ്ങൾ വിശദീകരിച്ചിട്ട് വെസ്റ്റ് അദ്ദേഹത്തെ സവോയ് ഹോട്ടലിന് മുന്നിൽ  ഡ്രോപ്പ് ചെയ്തു. ഇരുകൈകളിലും ഓരോ  ബാഗുമായി ഹാരി റിസപ്ഷന് നേർക്ക് നടന്നു. അതു കണ്ട റിസപ്ഷനിസ്റ്റ് ബാഗുകൾ രണ്ടും വാങ്ങി പോർട്ടർക്ക് കൈമാറി.

“റൂം ഒന്നും ഒഴിവില്ലല്ലോ വിങ്ങ് കമാൻഡർ...”

“മൈ ഗ്രാൻഡ് ഫാദർ ഈസ് ഹിയർ... സെനറ്റർ കെൽസോ...”

റിസപ്ഷനിസ്റ്റിന്റെ മുഖം ആദരവിന് വഴി മാറിയത് പെട്ടെന്നായിരുന്നു. “തീർച്ചയായും സർ... ഫസ്റ്റ് ഫ്ലോറിൽ ഉള്ള റ്റൂ ബെഡ്റൂം സ്യൂട്ട്... നോ പ്രോബ്ലം...”

തന്റെ സ്യൂട്ടിലെ സിറ്റിങ്ങ് റൂമിൽ ജാലകത്തിനരികിൽ തെംസ് നദിയിലേക്ക് നോക്കി നിന്നുകൊണ്ട് സിഗരറ്റ് ആസ്വദിക്കുകയായിരുന്നു ആബെ കെൽസോ. കതകിൽ തട്ടുന്ന ശബ്ദം കേട്ട് അദ്ദേഹം തിരിഞ്ഞു.

“പോർട്ടറാണ് സർ...”

“അകത്തേക്ക് വന്നോളൂ... ലോക്ക് ചെയ്തിട്ടില്ല...” ആബെ പറഞ്ഞു.

കതക് തുറന്ന് ബാഗുകളുമായി പോർട്ടർ ഉള്ളിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു. “എന്താണിതൊക്കെ...?” ആബെ അന്തം വിട്ടു നിൽക്കെ ഹാരി മുറിക്കുള്ളിലേക്ക് കാലെടുത്തു വച്ചു.

“ഹലോ ആബെ...” വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് താൻ എങ്ങനെയാണോ അദ്ദേഹത്തെ വിളിച്ചിരുന്നത്, അതേ ഈണത്തിൽ ഹാരി വിളിച്ചു. നീണ്ട കാലയളവ് എങ്ങോ ഉരുകി അപ്രത്യക്ഷമായത് പോലെ...

വികാരാധീനനായിപ്പോയ ആബെ, ഹാരിയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് വിതുമ്പി.

അല്പ സമയത്തിന് ശേഷം ജാലകത്തിനരികിൽ ഇരുന്ന് ഗ്ലാസിലെ ബ്രാണ്ടി  നുണയവെ തന്റെ മനോനില വീണ്ടെടുക്കുവാൻ അദ്ദേഹം ശ്രമിച്ചു. “ഡാമിറ്റ് ഹാരി... ദിസ് ഈസ് അൺ ബിലീവെബ്‌ൾ... മൈ ഗോഡ്... ഇത്രയും മെഡലുകളോ...?”

“മെഡലുകളെക്കുറിച്ച് ഡാഡി എന്താണ് പറയാറുള്ളതെന്ന്  ഓർമ്മയുണ്ടോ മുത്തശ്ശാ...? ഭംഗിയുള്ള തകരക്കഷണങ്ങൾ... ആട്ടെ, മാക്സിന്റെയും മൂട്ടിയുടെയും വിവരങ്ങൾ വല്ലതുമുണ്ടോ...?”

“ഇല്ല... എന്റെ സ്വീഡിഷ് കണക്ഷനുകളെല്ലാം അറ്റു പോയി...”

“എന്തെങ്കിലും വിവരം ലഭിക്കുവാൻ പറ്റുമോയെന്ന് ഞാനൊന്ന് നോക്കട്ടെ...” ഹാരി പറഞ്ഞു.

“അതെങ്ങനെ...?”

ഒരു ബ്രിഗേഡിയർ മൺറോയ്ക്ക് വേണ്ടിയാണ് ഞാനിപ്പോൾ വർക്ക് ചെയ്യുന്നത്... SOE യിലാണ് അദ്ദേഹം... ഇന്റലിജൻസ് ഡിപ്പാർട്ട്മെന്റിന്റെ മേധാവി...”

“ഞാൻ കേട്ടിട്ടുണ്ട് അദ്ദേഹത്തെക്കുറിച്ച്... ഐസൻഹോവറുമായി വളരെ അടുത്ത് ഇടപഴകുന്ന ആളാണ്...”

“ആയിരിക്കണം...” ഹാരി പറഞ്ഞു. “യൂറോപ്പ് അധിനിവേശം... അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് ഫ്രാൻസിലേക്ക് ഏജന്റുമാരെ ഡ്രോപ്പ് ചെയ്യാറുണ്ട് അദ്ദേഹം... ഞാനാണ് അവരെയും കൊണ്ട് പറക്കാറുള്ളത്... ഐ വിൽ സീ വാട്ട് ഐ ക്യാൻ ഡൂ...”

ആബെ തല കുലുക്കി. “വേറൊരു പ്രശ്നമുണ്ട്... എത്രയും പെട്ടെന്ന് നീ US എയർഫോഴ്സിലേക്ക് ട്രാൻസ്ഫർ വാങ്ങണമെന്നാണ് പ്രസിഡന്റ് പറയുന്നത്... ജനറൽ ഐസൻഹോവറും അതുതന്നെ ആഗ്രഹിക്കുന്നു...”

“ഓ, എന്റെ ദൈവമേ...!” ഹാരി പൊട്ടിത്തെറിച്ചു. “അല്പം മുമ്പ് പോലും ഇതേക്കുറിച്ച് ഒരു ചർച്ച നടന്നതേയുള്ളൂ... കൂടി വന്നാൽ അവരെന്നെ എന്ത് ചെയ്യും...? കോർട്ട് മാർഷൽ...?”

“ഹാരീ... നീ സ്വയം വിഡ്ഢിയാവുകയാണ്...”

“എങ്ങനെ...? ലുഫ്ത്‌വാഫിൽ നിന്നും മാക്സിനെയും US എയർഫോഴ്സിലേക്ക് ട്രാൻസ്ഫർ ചെയ്യണമെന്ന് അവർ ആവശ്യപ്പെടുമോ...?” ഹാരി എഴുന്നേറ്റ് ഒരു  ദീർഘശ്വാസമെടുത്തു. “വയ്യാ... എനിക്ക് മടുത്തു... എനിക്കൊന്നു കുളിക്കണം... ഇന്ന് രാത്രി എന്താണ് പരിപാടി...?”

“റിവർ റൂമിൽ ഒരു ടേബിൾ ഞാൻ ബുക്ക് ചെയ്തിട്ടുണ്ട്...”

“എക്സലന്റ്...” ഹാരി തന്റെ ജമ്പ് ബാഗ് തുറന്ന് ടർക്വിനെ പുറത്തെടുത്ത് മേശപ്പുറത്ത് വച്ചു. “ഇവനെ കണ്ടോ ആബെ...? ഓർമ്മകൾ പിറകോട്ട് പായുന്നുണ്ടോ...? എന്റെ എല്ലാ ഫ്ലൈറ്റിലും ഇവൻ എന്നോടൊപ്പം കാണും...” ഹാരി രണ്ടാമത്തെ ബാഗ് എടുത്തു. “ഞാൻ മറ്റേ റൂമിൽ ഉണ്ടാകും...” അതിന്റെ വാതിൽ തുറക്കവെ അദ്ദേഹം തിരിഞ്ഞു. “നാളെ ക്രോയ്ഡണിൽ നിന്നും സൗത്ത്‌വിക്ക് ഹൗസിലേക്ക് ഐസൻഹോവറിനോടൊപ്പം പറക്കുകയാണെന്ന് കേട്ടു...?”

“അതെങ്ങനെ നീയറിഞ്ഞു...?”

“ഞാനൊരു കൊറിയർ പൈലറ്റ് ആയതു കൊണ്ട്...”

(തുടരും)


അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

ഫ്ലൈറ്റ് ഓഫ് ഈഗ്‌ൾസ് – 41

ഈ നോവൽ തുടക്കം മുതൽ വായിക്കുവാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

സ്കോട്ട്ലണ്ടിന് മുകളിലൂടെ പറക്കുമ്പോഴാണ് ദൗർഭാഗ്യം ആ ജങ്കേഴ്സ് 88 S നെ പിടി കൂടിയത്. നോർത്ത് സീയുടെ മുകളിൽ വച്ച് RAF ന്റെ മൊസ്ക്വിറ്റോയുടെ ആക്രമണത്തിൽ ഇൻസ്ട്രുമെന്റ്സ് തകരാറിലാവുകയും നാവിഗേറ്ററും റിയർ ഗണ്ണറും കൊല്ലപ്പെടുകയും ചെയ്തു. വിമാനത്തെ കനത്ത മേഘപാളികൾക്കിടയിലേക്ക് താഴ്ത്തിയാണ് പരിക്ക് പറ്റിയ പൈലറ്റ് ആക്രമണത്തിൽ നിന്നും രക്ഷ നേടിയത്. ധ്രുവനക്ഷത്രത്തെ കാണുവാൻ കഴിയാത്തതിനാൽ ആ രീതിയിൽ നാവിഗേറ്റ് ചെയ്യാമെന്ന പ്രതീക്ഷയും അസ്തമിച്ചു. ഇടതുകൈയിലേറ്റ പരിക്കിന്റെ വേദനയാണെങ്കിൽ അസഹനീയം. ആകെക്കൂടി അയാൾക്ക് ചെയ്യാൻ സാധിക്കുമായിരുന്നത് കോളത്തിൽ മുറുകെ പിടിച്ച് ഇരിക്കുക എന്നത് മാത്രമായിരുന്നു. തീരത്തിന് മുകളിൽ എത്തിയതും ഏതോ ഒരു എയർഫീൽഡിലെ ലൈറ്റുകൾ ദൃശ്യമായി. പിന്നെ മറ്റൊന്നും ആലോചിക്കാൻ നിന്നില്ല. ഒട്ടും സമയം പാഴാക്കാതെ ആ എയർഫീൽഡിൽ അയാൾ ലാന്റ് ചെയ്തു. പക്ഷേ, RAF ന്റെ ബോംബർ സ്റ്റേഷനായ കിൻറോസ് ആയിരുന്നുവത്. ബ്രിട്ടീഷ് ഉദ്യോഗസ്ഥർ വന്ന് വിമാനത്തിൽ നിന്നും പുറത്തെടുക്കുമ്പോൾ അബോധാവസ്ഥയിലായിരുന്നു അയാൾ.

കോക്ക്പിറ്റും ഇൻസ്ട്രുമെന്റുകളും റിപ്പയർ ചെയ്യാതെ വിമാനം സൗത്ത് ഇംഗ്ലണ്ടിലേക്ക് വീണ്ടും പറത്തുന്ന കാര്യം ആലോചിക്കുവാനേ കഴിയുമായിരുന്നില്ല. ഒരു  എൻജിനീയറിങ്ങ് ഓഫീസറെയും മികച്ച ഏതാനും മെക്കാനിക്കുകളെയുമാണ് വിമാനം റിപ്പയർ ചെയ്യുവാനായി നിയോഗിച്ചത്. എല്ലാം വിശദമായി പരിശോധിച്ചതിന് ശേഷം എന്തൊക്കെയാണ് ചെയ്യേണ്ടതെന്നതിനെക്കുറിച്ച് ഹാരി അവർക്ക് നിർദ്ദേശം നൽകി.

അന്ന് വൈകിട്ട് വെസ്റ്റിന്റെ ടെലിഫോൺ കോൾ വരുമ്പോൾ അങ്ങേയറ്റം ജോലിത്തിരക്കിലായിരുന്നു ഹാരി. “എത്രത്തോളം പെട്ടെന്ന് ആ വിമാനം ഇവിടെയെത്തിക്കാൻ സാധിക്കും...?” വെസ്റ്റ് ചോദിച്ചു.

“മൂന്ന് ദിവസം... ചിലപ്പോൾ നാല്...”

“അതിനു മുമ്പ് കൊണ്ടുവരാൻ കഴിയില്ലേ...? നിങ്ങളുടെ മുത്തശ്ശൻ ഇവിടെ എത്തിയിട്ടുണ്ട്...”

വല്ലാത്തൊരു ഷോക്ക് ആയിരുന്നു ഹാരിയ്ക്ക് അത്. “അദ്ദേഹം എത്ര ദിവസം ഇവിടെയുണ്ടാകുമെന്ന് അറിയുമോ...?” ഹാരി ചോദിച്ചു.

“ഇന്നത്തെയും കൂട്ടി ആറ് ദിവസം... നോക്കൂ ഹാരീ... ആ വിമാനത്തിന്റെ കാര്യം വിട്ടു കളഞ്ഞേക്കൂ... അടുത്ത വിമാനത്തിൽ തിരിച്ച് വന്നോളൂ... ഞാൻ വേറെ ആരെയെങ്കിലും ഏൽപ്പിച്ചോളാം...”

“ഈ വിമാനത്തെക്കുറിച്ച് എന്റെയത്രയും വൈദഗ്ദ്ധ്യം ഉള്ള മാറ്റാരും തന്നെയില്ല എന്ന കാര്യം താങ്കൾക്കറിവുള്ളതല്ലേ...” ഹാരി ചോദിച്ചു.

“നിങ്ങളെ അമേരിക്കൻ എയർഫോഴ്സിലേക്ക് ട്രാൻസ്ഫർ ചെയ്യുന്ന കാര്യം അദ്ദേഹം സൂചിപ്പിച്ചു... പ്രസിഡന്റ് റൂസ്‌വെൽറ്റും അതാണ് ആഗ്രഹിക്കുന്നതത്രെ...”

“ഹെൽ വിത്ത് ഹിം റ്റൂ...” ഹാരി പറഞ്ഞു. “സമയം പോലെ ഞാൻ തിരിച്ചു വന്നോളാം സർ... ഐ വിൽ ബീ ഇൻ ടച്ച്...”

അദ്ദേഹത്തിന്റെ മെഡലുകളും ചരിത്രവും എല്ലാം അറിയാവുന്ന മറ്റ് ഓഫീസർമാർ ഹാരിയോട് ഇടപഴകുന്നതിൽ അല്പം അകലം കാണിച്ചിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന് അത് മനസ്സിലാകുന്നുമുണ്ടായിരുന്നു. ഓഫീസേഴ്സ് മെസ്സിൽ ചെന്ന ഹാരി ഒരു ഗ്ലാസിൽ വിസ്കിയും വെള്ളവും കലർത്തി സാവധാനം അകത്താക്കവെ വെസ്റ്റ് പറഞ്ഞതിനെക്കുറിച്ച് വീണ്ടും ചിന്തിച്ചു. വേണമെങ്കിൽ പെട്ടെന്ന് തന്നെ ലണ്ടനിലേക്ക് തിരിച്ച് പോകാമായിരുന്നു. പക്ഷേ, വേണ്ട എന്നായിരുന്നു ഹാരി തീരുമാനിച്ചത്. എന്തുകൊണ്ട് എന്ന് ചോദിച്ചാൽ ഉത്തരം വളരെ ലളിതമായിരുന്നു. തന്റെ മുത്തശ്ശനെ കരുതിക്കൂട്ടിത്തന്നെ ഒഴിവാക്കുകയായിരുന്നു അദ്ദേഹം. വേറെ ഏതോ ഒരു ലോകത്തു നിന്ന് എത്തിയ മനുഷ്യനായിട്ടേ ഹാരിയ്ക്ക് തന്റെ മുത്തശ്ശനെ കാണുവാൻ കഴിഞ്ഞുള്ളൂ. മാക്സും മൂട്ടിയും ഒക്കെ ഉൾപ്പെടുന്ന മറ്റേതോ ഒരു ലോകം... പക്ഷേ, അതൊക്കെ കഴിഞ്ഞു പോയൊരു കാലം... പണ്ടെന്നോ നഷ്ടമായ ഒരു സ്വപ്നലോകം... എങ്കിലും മുത്തശ്ശനെ കാണണം... ഒഴിഞ്ഞു മാറുന്നത് ശരിയല്ല...

എൻജിൻ റിപ്പയറിങ്ങിന്റെ ചുമതലയുള്ള ഫ്ലൈറ്റ് ലെഫ്റ്റ്നന്റ് ജെർവിസിനെ അദ്ദേഹം വിളിച്ചു. “കം ആന്റ് ഹാവ് എ ഡ്രിങ്ക്... ചില കാര്യങ്ങൾ സംസാരിക്കാനുണ്ട്...”

“താങ്ക് യൂ സർ...” തന്നെ ക്ഷണിച്ചതിൽ അങ്ങേയറ്റം സന്തോഷവാനായിരുന്നു ജെർവിസ്.

“ആ ജങ്കേഴ്സ് ശരിയാക്കിയെടുക്കുവാൻ മൂന്നോ നാലോ ദിവസം എടുക്കുമെന്നല്ലേ നിങ്ങൾ പറഞ്ഞത്...? അൽപ്പം മുമ്പ് എയർ വൈസ് മാർഷൽ വെസ്റ്റ് വിളിച്ചിരുന്നു... ഹീ വാണ്ട്സ് ഇറ്റ് യെസ്റ്റെർഡേ... രണ്ട് ദിവസത്തിനുള്ളിൽ ജോലി തീർക്കാൻ പറ്റുമോ...?”

“വെൽ... അങ്ങനെയാണെങ്കിൽ രണ്ട് ടീമിനെ വേണ്ടി വരും... നൈറ്റ് ഷിഫ്റ്റിലും വർക്ക് ചെയ്യേണ്ടി വരും സർ...”

“എങ്കിൽ എയർ വൈസ് മാർഷലിന്റെ അഭിനന്ദനം ഉറപ്പ്... റിപ്പയറിങ്ങിന് ശേഷം എനിമി എയർക്രാഫ്റ്റ് ഫ്ലൈറ്റ് ഡിപ്പാർട്ട്മെന്റിന് കൈമാറുന്ന വിമാനം കണ്ടാൽ പിന്നെ ഒരിക്കലും അവർ നിങ്ങളെ കൈവിടില്ല... നിങ്ങൾ ഒരു ഫസ്റ്റ് ക്ലാസ് എൻജിനീയറാണ്... അയാം ഷുവർ വെസ്റ്റ് വിൽ അപ്രീഷിയേറ്റ് ദാറ്റ് വെൻ ഹീ സീസ് മൈ റിപ്പോർട്ട്...”

അത്രയും മതിയായിരുന്നു. ഇതിലുമധികം സന്തോഷം ഇനി ഉണ്ടാവാനില്ല അദ്ദേഹത്തിന്. “താങ്കളെ എനിക്ക് വിശ്വാസമാണ് സർ...” അദ്ദേഹം ഗ്ലാസ് മുന്നോട്ട് നീക്കി വച്ചു. “ഇഫ് യൂ വിൽ എക്സ്ക്യൂസ് മീ, ഞാൻ അങ്ങോട്ട് ചെല്ലട്ടെ... കാര്യങ്ങളൊക്കെ ഇപ്പോൾത്തന്നെ നീക്കി തുടങ്ങാം... രണ്ട് ദിവസമെന്നല്ലേ സർ താങ്കൾ പറഞ്ഞത്... കൺസിഡർ ഇറ്റ് ഡൺ...”

“എങ്കിൽ പിന്നെ ഒരു ശത്രു വിമാനത്തിലുള്ള യാത്രയും ആസ്വദിക്കാൻ തയ്യാറായി ഇരുന്നോളൂ...” ഹാരി പറഞ്ഞു. “കൺസിഡർ ദാറ്റ് ഡൺ...”

                                                           ***

വിൻസ്റ്റൺ ചർച്ചിൽ, ആന്റണി ഈഡൻ, ഐസൻഹോവർ എന്നിവർ നിരത്തിയ അവകാശ വാദങ്ങൾ ശ്രദ്ധാപൂർവ്വം കേൾക്കുകയായിരുന്നു ആബെ കെൽസോ. ജനറൽമാരായ പാറ്റൺ, ഒമാർ ബ്രാഡ്‌ലി എന്നിവരുടെ വിപരീതാഭിപ്രായങ്ങളും അദ്ദേഹം ശ്രദ്ധയോടെ കേട്ടു. എന്നാൽ ഫീൽഡ് മാർഷൽ മോൺഗോമറിയോടൊപ്പമുള്ള ബ്രൂംസ്ഫീൽഡ് ഹൗസിലെ ലഞ്ച് അത്ര സന്തോഷപ്രദമായി തോന്നിയില്ല അദ്ദേഹത്തിന്. ജനറൽ ഐസൻഹോവറല്ല, താനാണ് സുപ്രീം കമാൻഡർ സ്ഥാനത്ത് ഇരിക്കേണ്ടിയിരുന്നതെന്ന അഭിപ്രായം അദ്ദേഹം മറച്ചു വച്ചില്ല.

ഇതിനിടയിൽ ആബെയ്ക്ക് നോർഫോക്കിലേക്കും ഒരു സന്ദർശനം തരപ്പെട്ടു. ജർമ്മൻ നഗരങ്ങളിൽ പകൽ സമയത്ത് ബോംബിങ്ങിനായി പോകുകയും വരികയും ചെയ്യുന്ന B17 ബോംബറുകളെ അവിടുത്തെ അമേരിക്കൻ ബേസിൽ  അദ്ദേഹം കണ്ടു. തിരികെയെത്തുന്ന വിമാനങ്ങൾക്ക് സംഭവിച്ച നാശനഷ്ടങ്ങൾ വിവരണാതീതമായിരുന്നു. വളരെ ദയനീയമായ അവസ്ഥയിൽ തിരിച്ചെത്തിയ ഒരു വിമാനം റൺവേയിൽ ക്രാഷ് ലാന്റ് ചെയ്യുന്നതും ഒരു അഗ്നിഗോളമായി പൊട്ടിത്തെറിക്കുന്നതും കണ്ടത് ആബെയുടെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ഷോക്കായി മാറി. പോയ വിമാനങ്ങളിൽ അഞ്ചെണ്ണം ഇനിയും തിരികെയെത്തിയിട്ടില്ല എന്നത് വല്ലാത്തൊരു വേദനയും.

തിരികെ പോരുന്നതിന് മുമ്പ് ഓഫീസേഴ്സ് മെസ്സിൽ വച്ച് ബ്രിഗേഡിയർ ജനറൽ റീഡ് ഒരു ഡ്രിങ്ക് അറേഞ്ച് ചെയ്തിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. “സോ യങ്ങ് ദോസ് ബോയ്സ്...” ദുഃഖത്തോടെ റീഡ് പറഞ്ഞു.

“ഇവിടെ നേരിൽ കണ്ടതെല്ലാം പ്രസിഡന്റിനെ ധരിപ്പിക്കുന്നതായിരിക്കും എന്ന് ഞാൻ വാക്കു തരുന്നു... സത്യം പറഞ്ഞാൽ എനിക്ക് തന്നെ നാണക്കേട് തോന്നുന്നു...” ആബെ പറഞ്ഞു.

അങ്ങേയറ്റം ക്ഷീണിതമായ മുഖത്തോടെ ഒരു മേജർ ആ ഹാളിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു. നെഞ്ചിൽ ഇടതു ഭാഗത്ത് വിങ്ങ്സും റിബ്ബൺസും ആണ് അടയാളമെങ്കിലും വലതു ഭാഗത്ത് അയാൾ ധരിച്ചിരുന്നത് RAF വിങ്ങ്സ് ആയിരുന്നു.

“ഇത് മേജർ വുഡ്...” റീഡ് പറഞ്ഞു. “എയർ റെയ്ഡ് കഴിഞ്ഞു വരുന്ന വഴിയാണ്...”

“പക്ഷേ, RAF വിങ്ങ്സ് ധരിച്ചിരിക്കുന്നത്...?”

“ഓ, ഷുവർ... RAF ബോംബർ കമാൻഡിന് കീഴിലാണ് വുഡ് വെല്ലിങ്ങ്ടൺ വിമാനങ്ങളും പിന്നീട് ലങ്കാസ്റ്റർ വിമാനങ്ങളും ഒക്കെ പറത്തിയിട്ടുള്ളത്...” റീഡ് പറഞ്ഞു.  “മേജർ, പരിചയപ്പെടുത്താൻ മറന്നു... ഇത് സെനറ്റർ ആബെ കെൽസോ...”

വുഡ്, ആബെയ്ക്ക് ഹസ്തദാനം നൽകി. പിന്നെ സംശയഭാവത്തിൽ പുരികം ചുളിച്ചു. “കെൽസോ...? ഒരു ഹാരി കെൽസോയെ ഏതെങ്കിലും വിധത്തിൽ പരിചയമുണ്ടോ താങ്കൾക്ക്...?”

“എന്റെ ചെറുമകനാണ്...”

അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൈയിൽ ഒന്നു കൂടി മുറുകെ പിടിച്ചു വുഡ്. “ഹീ ഈസ് ദി ബെസ്റ്റ്... ബാറ്റ്‌ൽ ഓഫ് ബ്രിട്ടൻ, പിന്നെ ആഫ്രിക്ക... അതിന് ശേഷം ആ ഇറ്റാലിയൻ ക്രൂയിസ് ഷിപ്പ്... അദ്ദേഹം ഇവിടെയൊക്കെത്തന്നെ ഉണ്ടെന്ന് തോന്നുന്നു ഇപ്പോഴും...?”

“വിങ്ങ് കമാൻഡറാണ് ഇപ്പോൾ... ചില സ്പെഷൽ  ഡ്യൂട്ടികളിൽ ഏർപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു...”

“ദാറ്റ്സ് വണ്ടർഫുൾ... അദ്ദേഹത്തെപ്പോലുള്ളവർ ഞങ്ങളോടൊപ്പം ഉണ്ടെന്ന് കേൾക്കുന്നത് തന്നെ വലിയ ആത്മവിശ്വാസം പകരുന്നു...” മനസ്സ് തുറന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചിട്ട് വുഡ് നടന്നകന്നു.

“എനിക്ക് മനസ്സിലാവുന്നില്ല സെനറ്റർ...” റീഡ് പറഞ്ഞു. “ഹാരി  ഇനിയും നമ്മുടെ എയർഫോഴ്സിലേക്ക് ട്രാൻസ്ഫർ വാങ്ങാത്തത് എന്തുകൊണ്ട് എന്ന്...”

“അതൊരു വലിയ കഥയാണ് ജനറൽ...” ആബെ പുഞ്ചിരിച്ചു. “ആന്റ് നൗ, ഐ തിങ്ക് ഐ വുഡ് ബെറ്റെർ ഗെറ്റ് ബാക്ക് റ്റു ലണ്ടൻ...”

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...